10.000 miljarðar

10.000 miljarðar, í erlendum lánum.

Þetta er skuldastaða íslands, við útlönd, samkvæmt seðlabankanum.

það gera um það bil 33 millur á mann, eða 134 millur á hverja 4 manna fjölskyldu.

á líbor vöxtum fyrir evru (ca  4%) eru það 5,3 millur á ári á hverja fjölskyldu.

er ekki kominn tími til að henda út því rusli sem stjórnað hefur landinu undan farinn ár?

 

Ísland til helvítis, að eilífu amen!

Það er nokkuð hryllileg umræða sem hefur verið í gangi í fjölmiðlum síðan 1. Apríl.  Ég taldi/vonaði fyrst að þetta væri apríl gabb.Þetta er sú umræða að ríkið kaupi skuldabréf af bönkunum sem jafngildir því sem bankarnir þurfi að greiða í afborganir á næstu 3 árum.  Upphæðinn sem um er rætt er rétt undir 3000 miljörðum króna (3.000.000.000.000)Þetta er upphæð, svo há, að það er nánast útilokað að gera sér í hugarlund. 

Þetta er um ¼ af því sem bandaríkja stjórn áætlaði að Írakstríðið myndi kosta í upp hafi stríðsins.  Þess má geta að stríðið er nú að draga bandarískt þjóðfélag í efnahagslegan ömurleika.

Þarna er verið að tala um 10.000.000 kr, á hvern íslending.  40.000.000 kr á hverja fjögra manna fjölskyldu.  Vextir á fjölskyldu ef upphæðinn á þeim vöxtum sem seðlabankinn bíður eru 6.000.000 króna á ári.Fjölmiðlar hafa fjallað um för sem forsætis ráðherra er væntanlega í núna.  Og notkun hans á einkaþotu fyrir sig og föruneyti sitt.  Áætlum að kostnaður við leiguna sé 6.000.000.
Þá tekur það um 8 mínútur að greiða þennan kostnað með aðeins vöxtunum af því sem þessi björgunar aðgerð gæti kostað.  Það er gott að almenningur hugsar um aðalatriði í gagnrýni sinni.Aðeins vextir af þeirri upphæð sem umræðir eru hærri en fjárlög íslenska ríkisins.Ef allt færi á versta veg, sem eru töluverðar líkur á, sæti ríkissjóður uppi með að hætta allri þjónustu við sjúka, eldriborgara, löggæslu, skóla eða hverskonar önnur þjónusta eða að hækka skata.Skattar upp á 80% að eilífu amen. 

Til að geta haldið uppi því þjónustu stigi sem er í dag, sem flestum finnst of lágt.  Þyrfti að hækka skatta upp í um kring 80%.  Það myndi ekki duga til að greiða niður skuldir, aðeins vexti.

Þrátt fyrir þessa umræðu eru sumir eigendur bankanna á lista yfir ríkustu menn í heimi.  Ríkisstjórinn telur að bankarnir standi vel.   Ef af þessari aðgerð verður, er fátt annað fyrir íslenskan almenning að gera en BYLTING, og moka þessu liði út á hafsauga.

Skuldatryggingarálagið lækkar umtalsvert

F... you, sir!

Mér finnst áhugavert, frá fræðilegu sjónarhorni en hörmulegt frá svo mörgum öðrum, hversu auðvelt það var fyrir bankana að færa stóran part af tapi sínu yfir á almenning.  Hvernig bankarnir í skjóli frelsis hafa fært tap sitt yfir á almúgann í landinu.  Það þurfti ekki einu sinni aðgerðir stjórnvalda til.Landi góður, stærsti parturinn af sukkinu sem bent var á í  Félagsleg dreifing áhættu og einkavæðing hagnaðar  hefur þegar verið færður til þín.  Þetta hafa bankarnir getað gert upp á sitt einsdæmi.  Það má búast við að Seðlabankinn staðfesti þennan gjörning á næstu dögum með stjórnvaldsákvörðun.

Eftir sitjum við, með sárt ennið og aumt gat.

Krónan lækkaði um 6,97%

Ég er hætt að láta R….

Alveg sama hvaða banki, stjórnmálaflokkur,  fjölmiðill eða valdablokk á í hlut.

Það hlýtur að vera saknæmt að vera svona heimskur og gráðugur að þjóðfélagið sé komið í þrot, ef ekki, þá þurfum við nýja löggjöf.  Það má reyndar segja að þetta sé okkur öllum að kenna.  VIÐ LÉTUM R... OKKUR!  Það má reyndar færa sönnur fyrir því að okkur hafi verið byrluð lyf og þar af leiðandi ekki fær um að vernda okkur sjálf.  Þar af leiðandi er þetta Nau...... 

Um bankana hef ég ekki mikið að segja, það er lögbundin skylda og löng hefð fyrir því að þeir fara fram með þessum hætti. 

Hvað varðar stjórnmálaflokkana, púff.  Tómatsósuhugmyndafræði.  Allir flokkar nema kannski Ögmundur Jónasson.  Kannski að ég láti hann njóta efans of mikið.  Maður getur verið sammála honum eða ekki, hann hefur talað öðruvísi en aðrir.

Hvað meina ég með tómatsósuhugmyndafræði?  Þeir eru allir uppteknir í að höfða til hugsunarlausra zombies sem hafa þann draum að hafa draum.  Þeir flykkjast um að líkjast hvor öðrum þannig að það er næstum ógerningur að sjá hugmyndafræðilegan mun.  Í fjölmiðlum er þetta kallað að færa sig nær miðjunni. 
Lýðræði og kosningum má því líkja við að fara á veitingastað þar sem eru einungis pylsur á boðstólnum, en matseðillinn er fjölbreyttur þar sem hægt er að velja Libby´s, Heinz, Vals og Gunnars tómatsósu með pylsunni.

Hvað varðar fjölmiðla (stór og hávær grátur og org).  Fjórða valdið í lýðræði!   Þeir hafa ekkert gert til að upplýsa þjóðina um stöðu mála.  Það hefur vantað fullkomlega nokkurskonar blaðamennsku eða hugsun í fréttaflutning.  Sem vald hafa þeir sannað að þeir ganga erinda hinna „ríku“ á kostnað lýðræðisins.  Það ætti að vera saknæmt að fara svona með það vald sem almenningur hefur treyst þeim fyrir, sem partur af lýðræðisskipan.  Það er ljóst að svartsýnustu spár frá tímum einkavæðingar ríkisrekkna fjölmiðla hafa orðið að veruleika.

Ég krefst þess að það verði gert hreint fyrir dyrum þjóðabúsins.  Og hin raunverulega staða verði gerð opinber.  Án þess að það gerist verður ekki hægt að vinna sig út úr þeirri stöðu sem upp er komin.

Ég krefst þess að þeir stjórnmálamenn sem hafa verið á faraldsfæti að segja sögur í útlöndum um stöðu mála á Íslandi verði kallaðir heim, í spennitreyju ef þörf er á.

Að lokum vil ég þakka bæði dönskum og bandarískum fjölmiðlum að hafa ekki tekið upp til umfjöllunar þá fundi sem fyrirmenn íslensks atvinnulífs og íslenskir stjórnmálamenn stóðu fyrir.  Ég tel að íslensk þjóð hefði seint borið þess bætur ef sá málflutningur hefði verið gerður opinber og borin saman við sannleikann.  Þó vil ég benda þeim á að: Að vissuleyti voru þeir að bregðast skyldum sínum, bæði gagnvart okkur hér á Íslandi og gagnvart þegnum í þeirra löndum.

  

Krónan veiktist um 1,56% í dag

Seðlaprentun í yfirvinnu

Seðlabanka kerfi USA hefur ákveðið að prenta peninga fyrir fjármála rugglinu sem Wal Street kom sér í, að minnsta kosti að einhverju leiti.  Þessi nýja útgáfa getur komið allt að 2 triljónum nýra USD á markaðinn.  

Hvaða áhrif hefur þetta í USA?  Seðlaprentun fyrst og fremst þynnir verðmæti gjaldeyrisins mælt á móti öðru svo sem fasteignum, olíu eða gulli.  Laun aftur á móti eru beinlínis mæld í peningum og þau lækka því í samanburði við aðrar vörur, alla vega tímabundið því laun hækka alltaf síðast.

Svona aðgerð kemur verst niður á þeim parti samfélagsins sem eiga minnst og þurfa að lifa paycheck to paycheck. 

Því meiri eigir sem þú átt því minni áhrif á fólk sem launa menn.  Fyrir stóreigna fólk sem ekki eru launþegar þýðir þetta að eignir þess geta nú skapað þeim ennþá meiri auð þar sem launa kostnaður hefur lækkað og því verður meiri surplus.

Þetta kemur svo til með að smita út á restina af heiminum í mis miklum mæli.   Meira um það seinna.

Markaðir hækka vegna aðgerða bandaríska seðlabankans

Vanhæfir stjórnmálamenn og embættismenn

Það er enginn vafi að íslenska ríkinu er stýrt af vanhæfu liði. Hvort sem um er að ræða kjörna fulltrúa eða háttsetta embættismenn.

Hvernig er hægt að komast að þessari niðurstöðu?  Einfalt, það snýst um markmið og árangur.  Þjóðarbúið er skipulagt og rekstrarmarkmið sett og síðan mælum við árangurinn. 
Ef markmiðum er ekki náð, þá rannsakar maður ástæður þess að þau hafi ekki náðst.   Byggt  þeim rannsóknum gerir maður breytingar á markmiðum, aðferðum eða fólki.
Ef engu er breyt þrátt fyrir að markmið hafi ekki náðst þá hlýtur það fólk sem vinnur að þeim málaflokki sem markmiðinn voru sett fyrir að teljast vanhæft. 
Það að gera sama hlutinn aftur og aftur og ættlast til að fá mismunandi niðurstöður væri reyndar hægt að nota með góðum rökum miklu sterkari orð yfir heldur en vanhæfni.

Tökum til dæmis Seðlabankann, sú stofnun hefur eitt megin hlutverk, að halda verðlagi stöðugu.  Þetta markmið hefur verið skilgreint þannig að stöðugleiki er, þegar verðlag breytist minna en 2,5% á ári.

Nú ætla ég ekki að hakkast á Seðlabankanum sem slíkum, ég hef trú á að við myndum finna sama ruglið í flestum stofnunum ríkisins.  Það er einfaldlega auðvelt að finna upplýsingar um Seðlabankann og markmiðin eru skýr.

Seðlabankinn hefur nú verið rekinn í 4 ár án þess að ná markmiðum sínum og um langt skeið meira en 100% frá markmiðunum, jafnvel á tímabilum upp í 300% frá markmiðum sínum.  Hvernig getur þetta gerst?  Í öllum heilbrigðum stofnunum eða fyrirtækjum hefði minnst eitt af þrennu gerst: Breyting af markmiðum eða að sá sem var afhent ábyrgðin segði af sér eða væri rekinn. 

Við verðum að gera ráð fyrir að Seðlabankinn hafi þau stjórntæki sem hann þarf til að ná markmiðum sínum, annars mundi enginn hæfur einstaklingur samþykkja að taka að sér starfið með þeim markmiðum sem í starfinu felst.  Ef einstaklingur tekur að sér starfið og gerir sér ekki grein fyrir hvaða stjórntæki að vera til staðar til að mark mið náist, telst hann varla hæfur heldur.  Hæfur einstaklingur hefði á þessum tíma gert ríkisstjórninni grein fyrir hvað þyrfti að breytast í annað hvort því valdi sem honum væri gefið eða þeim markmiðum sem honum væru sett.  Ellegar hætta starfi þar sem ljóst væri að honum tækist ekki að uppfylla það markmið sem honum voru sett.  Ekkert af þessu gerðist.  Þar af leiðandi eru þeir sem þarna sitja vanhæfir.

Fyrst að seðlabankastjórarnir eru klárlega vanhæfir, hvers vegna hefur ríkisstjórnin ekki gripið inn?  Eina svarið við því er að þau eru vanhæf líka!

Ef ríkisstjórn lætur grundvallarstefnu eins og peningamálastefnu reka á reiðanum með þeim hætti sem hér hefur verið gert, þá er hún klárlega vanhæf. 
Þegar að mikilvæg stofnun eins og Seðlabankinn starfar í langan tíma án þess að ná markmiðum sínum og ríkisstjórinn gerir ekkert, þá eru aðeins tvær mögulegar ástæður: Ríkisstjórnin er haldin óskhyggju eða að raunverulegt markmið stjórnvalda sé annað en það sem almenningi er tjáð. 

Sé óskhyggja ástæðan, þá eru þeir sem koma að þessum ákvörðunum klárlega vanhæfir.  Óskhyggja er ásættanleg fyrir íþróttakappleik, að leik loknum myndi hún teljast heimskuleg.  
Einverstaðar á tímabili í leiknum verða þessi umskipti, þar sem óskhyggjan verður heimskuleg og fólk byrjar að sætta sig við raunveruleikann. 
Færum þessa samlíkingu upp á ríkisstjórnina og Seðlabankann, í úrslitaleik við verðbólguna.  Við gefum ríkisstjórninni hlutverk þjálfara/liðstjóra eða hvað það heitir í handbolta, og Seðlabankinn er hið frækna lið sem spilar leikinn á móti verðbólgunni.
Þegar staðan í hálfleik er orðin 15-5 verðbólgunni í vil, þá ætti raunveruleikinn að vera farinn að síga inn í aðdáendurna.  Ef liðstjórinn þá kallar inn á völlinn: Strákar þetta er allt að koma! og breytir engu í leikkerfum, aðferðum eða spilurum, mundi maður verða að telja liðstjórann vanhæfan.

Síðasti möguleikinn er slæmur, mér finnst hann jafnvel ósennilegur, en eigi að síður möguleiki.
Sá möguleiki snýr að því að opinber markmið séu ekki hin raunverulegu markmið, heldur séu hin raunverulegu markmið falin frá almenningi.  Nú ætla ég ekki að fara í lögfræðilegar hártoganir,  en séð frá mínu sjónarhorni mundi þetta teljast landráð.  Ef þetta er raunin, þá verðum við að keyra þetta mál fyrir dómstóla.  

Ég hef hér lagt fram sannfærandi rökstuðning um vanhæfni stjórnmálamanna og embættismanna.  
Á ég von á að eitthvað breytist?  Nei, ég tel að almenningi sé löngu ljóst að þetta er ástandið og er alveg skít sama.  Annars hefði eitthvað verið gert fyrir löngu.  Almenningur er upptekinn af boltanum, America´s Next top model, pólverjum eða öðru slíku.  Ég hef hinsvegar þá von (óskhyggja að sjálfsögðu), á móti öllum líkum, að almenningur ákveði að taka málin í sínar hendur.

 

Félagsleg dreifing áhættu og einkavæðing hagnaðar

Í gegnum síðustu árhundruð, hafa heimspekingar og aðrir deilt um hvaða aðferðum á að beita til að dreifa auði jarðar.  Bent hefur verið á margar aðferðir til hagstýringar með þessu markmiði í huga.  Það er óhætt að segja að við lifum ekki við nokkur af þessum kerfum heldur einvers konar brauðmola hagkerfi.
(http://en.wikipedia.org/wiki/Economic_system)

Það virðist hafa gleymst að ræða hvort og af hverju ætti að dreifa auðnum.  Kannski þess vegna höfum við "de facto" kerfi þar sem auði er ekki dreift, heldur safnast á stöðugt færri hendur.   

Augljóst er að verið hefur ákveðið, með einhverjum aðferðum, að hagnaður sé einkaeign þeirra sem eiga fjármagnið.  Hér á Íslandi kemur þetta fram sem þrýstingur á stöðugt lækkandi tekjuskatta á fyrirtæki og í eignarhaldi á auðlindum.  Þetta er eitthvað sem við verðum að sætta okkur við, að minnstakosti um tíma.  Mín trú er sú að fólk hafi sætt sig við þetta þar sem það lítur út fyrir að vera sanngjarnt að þeir sem taki áhættur fái að njóta hagnaðarins að því gefnu að þeir sitji uppi með tapið.

Það er áríðandi að benda á að það sem kallast tekjuskattur hjá fyrirtækjum er að sjálfsögðu ekki tekjuskattur heldur hagnaðarskattur.  Hjá fyrirtækjum er kostnaður dreginn frá skattstofni áður en gjöldin eru lögð á.  Hjá einstaklingum er skatturinn lagður á tekjur án tillits til kostnaðar, það er þess vegna augljóst að ekki er um samskonar skatt að ræða.

En hvað er að gerast?  Þurfa þeir sem hefðu hlaupið með hagnaðinn að taka á sig tapið?

Sú virðist ekki vera raunin, hvorki hér á landi né erlendis.  Það virðist vera samkomulag á milli ráðandi afla að þetta tap verði greitt af alþýðunni,  þetta hefur aldrei verið útskýrt á skiljanlegu máli fyrir þann sem á að fá reikninginn.  Að sjálfsögðu ekki þar sem tölurnar eru svo háar.  Fyrir okkur íslendinga er verið að tala um tölur í námunda við allan lífeyrissparnað okkar.

Tökum dæmi, það virðist samkvæmt tölum frá Seðlabanka að tapið af útrásinni, sé í kringum kr. 4.000.000.- á hvert mannsbarn á Íslandi.  Það gerir kr. 16.000.000.- á fjögurra manna fjölskyldu.  Þar sem ég geri ekki ráð fyrir að fólk hafi þetta fjármagn á milli handanna, þá þurfa flestir að taka lán fyrir þessu á þeim vöxtum sem bjóðast í dag sem virðast vera í kringum 20% og þá yrði vaxtakostnaður á fjögurra manna fjölskyldu kr. 3.200.000.-.  Þar með þarf hver fjögurra manna fjölskylda að borga meira en kr. 3.200.000.- til að geta greitt þetta niður.

Einhverju af þessari upphæð hefur þegar verið velt yfir á okkur sauðsvartan almúgann.  Hversu mikið gat ég ekki reiknað út á þessari stundu þar sem ég fann ekki hagtölurnar, hvort sem það er vegna þess að ég leitaði ekki nógu vel eða að þær eru ekki komnar út.  Sú verðbólgu bóla sem nú ríður yfir er einfaldlega stjórnvöld að velta tapi bankanna yfir á launþega.  Þetta er gert með peninga „prentun" án þess að það standi verðmæti bak peninganna, sem þar af leiðandi þynnir verðgildi peninganna.

Þessi prentun peninga hefur bein áhrif á verðmæti krónunnar gagnvart öðrum gjaldmiðlum.  Þetta lýsir sér í hækkuðu verðlagi eða verðbólgu.

Það er bara ein vara sem ekki flýtur með verðbólgu og það eru laun.  Laun eru alltaf mæld í venjulegum krónum, allt annað notar verðbætta krónu.  Þetta þýðir að nýgerðir kjarasamningar hafa, fyrir langflesta launamenn, þegar verið étnir upp í því verðbólgustígi sem við höfum í dag.

Mér finnst mikilvægt að hafa í huga fyrir okkur almúgann að þegar ráðamenn tala um að standa við bakið á okkar mönnum, bæta rekstraumhverfi bankanna og allt annað í þá veru sem þeir láta út úr sér að þá er verið að tala um að færa tap þeirra beint á okkur.  Við hefðum aldrei fengið að njóta gróðans hinsvegar. 

Sannleikur málsins með rekstrarumhverfi bankanna er að það hefur verið alltof gott fyrir bankanna, frá íslenskum stjórnvöldum séð, þeir ytri erfiðleikar sem þeir eiga við að etja umfram banka erlendis er fullkomið sjálfskaparvíti þeirra sjálfra, skapað með glæfralegum og á stundum heimskum viðskiptum.

Mér finnst kominn tími til að fá vitræna umræðu um hvort þjóðin vill taka þessar byrgðir á herðar sér og þar með samþykkja félagslega dreifingu taps bankanna eða ekki.

Til að þessi umræða geti átt sér stað, þá þarf með einhverjum hætti að fá spilin á borðið.  Við sem þjóðfélag þurfum að þekkja og skilja þær afleiðingar sem felast í þeirri aðferð sem valin verður til að koma okkur út úr þessu bulli.  Ljóst er að þetta verður erfiður tími, sérstaklega fyrir fólk með lítið á milli handanna. 

Það gengur ekki fyrir samfélagið að klappstýrur einkavinavæðingarinnar taki þessar ákvarðanir í reykfylktum  bakherbergjum.